Żegluga i jej wpływ na zasoby wodne

Automatyczne tłumaczenie

Mały wkład w ogólny poziom zanieczyszczenia

Żegluga, która stanowi około 90% całego transportu w światowym handlu, jest statystycznie najmniej niebezpiecznym dla środowiska środkiem transportu pod względem wartości produkcji. Na przykład ogromnej ilości zboża potrzebnego do wypieku chleba na całym świecie nie można było przetransportować inaczej niż drogą morską. Ponadto, w porównaniu z transportem lądowym, żegluga ma stosunkowo niewielki udział w ogólnym poziomie zanieczyszczenia zasobów morskich działalnością człowieka i pracą na morzu.

Pierwotny mandat IMO dotyczył głównie bezpieczeństwa na morzu. Jednak jako kustosz Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza produktami naftowymi z 1954 r. (Konwencja OILPOL), IMO, wkrótce po rozpoczęciu działalności w 1959 r., przejęła funkcję kontrolowania kwestii zanieczyszczenia. Następnie na przestrzeni lat opracowała i wdrożyła szeroki zakres środków mających na celu zapobieganie i kontrolę zanieczyszczeń powodowanych przez statki oraz łagodzenie skutków wszelkich szkód, które mogą wystąpić w wyniku operacji morskich, pracy na morzu, wypadków.

Środki te okazały się skuteczne w zmniejszaniu zanieczyszczeń pochodzących z działalności żeglugowej i demonstrują zaangażowanie Organizacji i przemysłu żeglugowego w zasady ochrony środowiska. Spośród 51 instrumentów traktatowych dotyczących regulacji żeglugi międzynarodowej przyjętych do tej pory przez IMO 21 ma bezpośrednie znaczenie dla środowiska.

Działem Środowiska Morskiego zarządza przede wszystkim Komitet Ochrony Środowiska Morskiego, w skrócie MEPC, który jest głównym organem technicznym IMO zajmującym się kwestiami zanieczyszczenia wody. W swojej pracy wspiera go kilka podkomitetów IMO, w szczególności Podkomitet ds. Zapobiegania i Reagowania na Zanieczyszczenia (PPR).

Zapobieganie zanieczyszczeniu morza przez produkty naftowe

Jego pierwotnym celem było zapobieganie zanieczyszczeniu morza produktami ropopochodnymi, co doprowadziło do przyjęcia w 1973 roku pierwszej w historii kompleksowej konwencji o kontroli zanieczyszczeń, Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (MARPOL). Sytuacja zmieniła się tak bardzo w ciągu ostatnich kilku lat, że należy uwzględnić jeszcze szerszy zakres praktyk i planów, aby zapobiec zanieczyszczeniu wód oceanicznych z pracy na morzu. W rezultacie, pierwotna Konwencja MARPOL niejednokrotnie była zmieniana w celu uwzględnienia wymagań dotyczących zanieczyszczenia chemikaliami, innymi substancjami szkodliwymi, śmieciami, ściekami oraz, zgodnie z załącznikiem VI, przyjętym w 1997 r. - powietrze i emisje ze statków w wyniku działalności człowieka. aktywność podczas pracy na morzu.

Inne międzynarodowe instrumenty wchodzące w zakres kompetencji Wydziału regulują gotowość do zanieczyszczenia olejami, reagowanie i współpracę (Konwencja OPRC i jej Protokół OPRC-HNS 2000), kontrolę szkodliwych systemów przeciwporostowych na statkach (Konwencja AFS), zapobieganie potencjalnie destrukcyjnym skutkom rozprzestrzeniania się inwazyjne szkodliwe organizmy wodne przenoszone przez wody balastowe statków (konwencja BWM), bezpieczna i przyjazna dla środowiska obsługa statków (konwencja z Hongkongu), żeby wymienić tylko kilka.

IMO pełni również funkcję sekretariatu w ścisłej zgodności z Konwencją o zapobieganiu zanieczyszczaniu mórz przez zatapianie odpadów i innych substancji, Konwencją Londyńską i Protokołem do niej z 1996 roku. Jego celem jest promowanie skutecznej kontroli wszelkich źródeł zanieczyszczenia zasobów wody oceanicznej oraz przyjęcie wszelkich możliwych sposobów zapobiegania zanieczyszczeniu zasobów wodnych przez składowanie odpadów i innych chemicznie szkodliwych materiałów.

Wiele krajów rozwijających się nie jest jeszcze w stanie w pełni i w pełni wdrożyć tych instrumentów z różnych powodów. Aby złagodzić takie problemy, IMO ustanowiła Zintegrowany Program Współpracy Technicznej (ITCP). Jego celem jest pomoc krajom w budowaniu ich ludzkich i instytucjonalnych zdolności do konsekwentnego i skutecznego przestrzegania ram regulacyjnych Organizacji. Jednym z najważniejszych zadań jest pomoc tym krajom w podejmowaniu działań zapewniających zrównoważony rozwój społeczno-gospodarczy oraz wzmocnienie ochrony zasobów morskich. Ostatecznie doprowadzi to do czystszych wód oceanicznych i linii brzegowych, zwiększonej turystyki, większego dostępu do białka dzięki lepszym i niezanieczyszczonym połowom ryb oraz inkluzywnemu zarządzaniu strefą przybrzeżną.