Marynarska umowa o pracę i jej cechy

Automatyczne tłumaczenie

Marynarska umowa o pracę jest kluczowym dokumentem morskim, który określa prawa marynarza jako pracownika na statku i reguluje jego relacje z pracodawcą. Jak zauważyliśmy w poprzednich artykułach, są pewne warunki, o których każdy marynarz powinien pamiętać przy zawieraniu takiej umowy. Przyjrzyjmy się im teraz z prawnego punktu widzenia, a także z punktu widzenia prawa międzynarodowego.

Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP) zaczęła rozważać kwestię uregulowania stosunków pracy w biznesie morskim na poziomie światowym już w 1926 roku. Przegląd ten zaowocował przyjęciem Konwencji o umowach pracy marynarzy, która weszła w życie w 1928 r. Do tej pory rozpoznało to 57 państw.

Umowa o pracę

Ciekawą cechą jest sytuacja z faktyczną definicją pracodawcy marynarza w zależności od sposobu, w jaki zawiera on umowę o pracę. Jeśli więc marynarz, sporządzając umowę o pracę, występuje bezpośrednio do armatora, to tutaj jasno określony jest wertykalny stosunek pracy „pracownik-pracodawca” / „marynarz-armator”. Jeżeli jednak marynarz zawiera umowę z pracodawcą, za pośrednictwem agencji rekrutacyjnych (załogowych) lub zostaje przydzielony na statek pod obcą banderą, pojawiają się niespójności w kwestiach powołania pracodawcy i, odpowiednio, zasady, których państwo powinno być stosowane przy rozwiązywaniu konfliktów prawnych. Należy pamiętać, że zgodnie z Konwencją statek i pracująca na nim załoga muszą kierować się normami prawnymi państwa, pod którego banderą pływa statek.

Przyjrzyjmy się teraz bliżej najważniejszym warunkom Umowy o pracę i określmy specyfikę zatrudniania marynarzy:

- umowa o pracę musi wskazywać nazwę statku lub kilku statków, na których marynarz zobowiązuje się pracować. W rzeczywistości przepis ten określa „miejsce pracy” marynarza. Pamiętaj, że ten element można zmienić tylko za obopólną zgodą stron. W rzeczywistości wskazanie kilku statków jest możliwe, często tylko od dużych armatorów i przepis ten ułatwia pracodawcy-armatorowi procedurę przeniesienia marynarza z jednego statku na drugi (eliminując konieczność oferowania takiego przeniesienia i pisemnej zgody). marynarza);

- umowa o pracę musi wskazywać stanowisko marynarza, na którym będzie on pracował: określa to tzw. „funkcję pracy” marynarza. Często pozycja ta pozostaje niezmieniona przez cały okres eksploatacji statku. Przepis ten określa również granice władzy i kompetencji pracownika;

- ustalenie terminów stawienia się marynarzy na pokładzie w celu wykonania ich obowiązków: w konwencji jest klauzula, że należy to zaznaczyć tam, gdzie to możliwe. Dla marynarza obecność tego warunku pozwala wyeliminować prawdopodobieństwo nieprzestrzegania przez pracodawcę warunków rozpoczęcia pracy na morzu;

- wysokość wynagrodzenia: nie będziemy się nad tym szczegółowo rozwodzić, warunek ten obowiązuje w każdej umowie o pracę;

Klauzula repatriacji

- obecność klauzuli repatriacyjnej w umowie o pracę: obowiązek tej klauzuli potwierdzały powtarzające się przypadki „porzuceń” ze strony pozbawionych skrupułów pracodawców. Warto zauważyć, że dziś Ukraina nie jest jeszcze jednym z krajów, które ratyfikowały „Skonsolidowaną Konwencję o Pracy na Morzu”, w wyniku czego normy prawne określające przyczyny opłacania przez armatorów opłat repatriacyjnych są dość niejasne i zapewniają mniejszą ochronę marynarzom. od arbitralnych pracodawców i załogi;

- obowiązkowa obecność klauzuli określającej podstawy rozwiązania i rozwiązania umowy o pracę: Konwencja określa cztery główne opcje - za obopólną zgodą, w przypadku śmierci marynarza, w przypadku śmierci lub rozwiązania umowy o pracę zdatności statku do żeglugi oraz, z jakiegokolwiek innego powodu, zgodnie z obowiązującą konwencją lub ustawodawstwem krajowym. Ostatni punkt jest najbardziej obszerny i sugeruje istnienie luk prawnych do rozwiązania umowy.